วีรกรรมของเจ้าพ่อทิพพช้าง เมื่อครั้งยิงท้าวมหายศที่วัดพระธาตุลำปางหลวง
จากตำนานเมืองเชียงใหม่ ซึ่งจารึกไว้ในใบลาน มีการเขียนเป็นภาษาไทย แต่คำศัพท์ยังคงเป็นภาษาล้านนาอยู่มาก ข้าฯแปลเอาตามความเข้าใจ แม้นผิดพลาดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ ครับ
“
ทิพพจักก์วเนจอร(พรานป่า)จึงป่อน(บ่อน=รวมพล)เอาคนดีไว้เนื้อเชื่อใจกัน ๓ คน คือหมื่นยศ ๑ หมื่นชิด ๑ น้อยทะ ๑ ยามเดิก็(ดึก)เวลาคนหลับพร่องยังพร่อง (เวลาคนหลับบ้างยังไม่หลับบ้าง)จึงพากันเข้าแวด(ล้อม)วัดลำพาง(ปางหลวง) จัดแจงคนเฝ้าอยู่ซู่ปะตู(ทุกประตู)มีคำสัญญาไว้ว่า คันเดือดดัง (ถ้ามีเสียงดัง)ทาง(ข้าง)ในเขาแตกออกมา หื้อสู(ให้พวกเจ้า)อยู่นี่แล้วฟันเนิอ(เน่อ) ว่าอั้นบอกแบบนั้นแล้ว)แล้วทิพพจักก์วเนจอรค็(ก็)พาเอาหมื่นยศ หมื่นชิด น้อยทะ คลานดั้นเข้าท่อน้ำ
เขาบ่ฮู้(ไม่รู้)จักว่า ผู้ใด(คนไหน)เป็นท้าวมหายส จิ่งตริ(จึง)ถามว่า เจ้าท้าวมีไหน (อยู่ตรงไหน) ตูข้า(ตัวข้า)เป็นคน(รับ)ใช้ลุกละพูนมา(มาจากลำพูน)ว่าอั้น ยามนั้นท้าวมหายสเหล้น(เล่น)หมากรุกอยู่ ร้องตอบว่า คูมีหนี้ (กูอยู่นี่) จิ่ง(จึง)รู้จักแน่ ทิพพจักก์วเนจอรยกสินาด(ปืนไฟ) ยิงท้าวมหายสท่าวแบลง (ล้มแผ่ลง)แล้วค็ไล่แทงไล่ฟัน เดือดดัง(เสียงดัง)เป็นโกลาหล ชาวเดียว(พวกเดียว)เขาฟันแทงกันก็มี แตกยัดเยียดออกปะตู(ประตู)หมู่คน ๓ ร้อยอยู่ข้างนอก แทงฟันตายเป็นอันมาก แตกกระจัดกระจาย ไล่ติดตามเถิง(ถึง)ปากคลอง (กอง=ถนน)ปล้ำไม้(ฟันต้นไม้)ถมทางเสียแหน้น(แน่น)หนาแล้วพากันกลับคืน เถิง รางสัตต์ (ห้างฉัตร)สักการะปูชายื่นโยงเจ้าอารักข์ขุนตาน แล้วคืนมายอบยั้ง(หยุด)ป่าแก้ว แล้วจิ่งเรียกร้องข้าเจ้าไพร่ไทเจ้านายเท้าขุนสรมณพราหมณ์ หื้อออกมาหาบ้านเมือง หอไผเรือนมัน(สร้างบ้านของตัวเอง) หาไร่หานา บ้านเมืองสุขเกษมชุ่มเอยน(เย็น) ไพร่ยุ(อยู่)ค้า ข้ายุขาย เป็นหว่างเป็นคราวก่อนหั้นแล(เหมือนเมื่อก่อน)....
